Laatste reisverslag

Daar zijn we weer met een verhaal. Het heeft bijna twee weken geduurd, maar eerder was er niet van gekomen. We genieten elke dag, de dagen zijn vol gepland, we hebben tijd te kort. We zijn bijna al weer in Holland en proberen nog zoveel mogelijk hier mee te maken. Straks kunnen we alle verhalen weer in reallife met jullie delen.

Aan het einde van het vorige verhaal vertelde we dat we een berg zouden beklimmen. Na een dag op school helpen en nog hard te hebben gebikt in de grond, hebben we dat ook gedaan. Het was een hele klim. Door smalle paadjes, over rotsblokken, tegen stenen op, maar toen we boven waren was het zeker de moeite waard. Het was een fantastisch uitzicht. Het dorpje Bussaana kun je mooi zien liggen, over de Lake Victoria kun je een heel eind kijken, terwijl langzaam de zon onder ging. We hoopte er ook nog aapjes te zien, maar die zijn we helaas niet tegen gekomen. Na een poosje van het prachtige uitzicht te hebben genoten en mooie foto’s te hebben gemaakt, begon de tocht naar beneden. Er waren een paar school kinderen mee gelopen en die kende alle paadjes. Die schatten wezen ons precies de weg en hielden onze hand vast als we het eng vonden. De rollen waren even omgedraaid, maar wat waren we blij met ze.

De volgende dag was er een excursie voor de school gepland. In Jinja was een grote show opgezet en daar kon je van alles bekijken. De planten en granen die in Uganda groeide, de dierentuin en het slangenhuis was op de show te vinden met hun beesten, je kon op een kameel of een paard rijden, er was van alles te koop en er stonden luchtkussens en draaimolens. Kinderen die hiermee heen wilde moesten 10000 shillings betalen. Dit is 3 euro en daar zat dan de reis, entree en het eten bij in. Dit was een week van te voren gezegd en 12 kinderen van de 294 kinderen had dit betaald. Zij konden mee, maar er was nog plek in de bus. Wij wilden graag naast het sponsorgeld voor de school, zelf nog kinderen een geweldige dag bezorgen en zagen nu onze kans. Jennie wist 15 kinderen waarvan ze wist dat die het thuis zo slecht hadden, zodat ze hier anders nooit zouden komen, of zelfs ooit in de stad zouden komen. Deze kinderen hebben wij deze excursie kunnen geven. De gezichten van de kinderen toen ze het hoorde, zullen we niet snel vergeten. Wat waren ze blij. Op de dag zelf hadden we allemaal een groepje bij ons, en mochten ze alles eten en doen wat ze wilde. Helemaal leuk. Toen de dag erop zat moesten we op de bus wachten. De bus kwam even wat later, gebeurt normaal nooit in Afrika ;-) (altijd). We stonden al een poosje te wachten toen er opeens een plensbui los barstte. Gelukkig stonden we valk bij een hotel waar Job en Jennie getrouwd zijn en hun goed kende. Hier mochten we schuilen in een grote zaal. Daar hebben we ons heerlijk droog gedanst met de kinderen en was hun glimlach helemaal niet meer van hun gezicht te halen.

De volgende dag was het sportdag. Alle scholen uit de regio moesten tegen elkaar voetballen en netbal spelen. De jongens gingen voetballen en de meisjes speelde netbal. De dag begon met het volkslied en gebed. Erg mooi om te zien hoe daar zeker 700 kinderen gezamenlijk het Onze Vader bidden. Daarna begonnen de wedstrijden. Na veel spannende wedstrijden bleek dat onze school, de school die altijd wint, eruit had gespeeld. Wat een kanjers!

In het weekend hebben we Kampala bezocht. Na 3 uur rijden in de bus kwamen we aan. Wat een stad. Druk, uitlaatgassen, stinken en nog meer drukte.. Wij zochten snel een boda op die ons naar de Graffiti markt wilde brengen. Dit is een markt waar we onze souvenirs in konden slaan. We dachten dit even snel te doen en daarna Kampala te gaan bekijken, maar we bleken hier de hele dag voor nodig te hebben. We komen dus met genoeg souvenirs thuis :-)
Die avond gingen we op bezoek bij de zussen van Job. Leuk om hen te ontmoeten. Alleen de leefomstandigheden daar zijn niet goed. Ze wonen met een heel aantal in een klein huis, ook vrouwen met kinderen en dan nog de zussen en een broer van Job. De vrouwen met kinderen die daar ook wonen, zorgen daar alleen voor hun kinderen, in hoeverre je het zorgen kan noemen trouwens. Ze zijn zwaar alcohol verslaafd en vrijwel heel de dag onder invloed. Toen we daar ’s avonds dan ook even op de bank zaten riep een van de moeders haar kleine dochtertje van 2/3 jaar bij zich. Ze drukte het kind wat geld in haar handen. Even later kwam het kind terug met een halve liter bier fles in haar handjes en gaf deze aan haar moeder, die hem snel openende. Verschrikkelijk om te zien hoe normaal dat gevonden wordt daar. Buiten is het donker en het is een ontzettend drukke rommelige stad. We maken ons wel zorgen over die kindjes, maar kunnen er helaas weinig aan veranderen.

Die zondag zijn we naar de Watoto church in Kampala geweest. Prachtig koor wat daarbij zingt, het was een erg mooie dienst. Watoto is bekent over heel de wereld. Het is een heel groot project van weeskinderen die gesponsord worden en het grote kinderkoor is komt ook regelmatig in Nederland voor optredens.

Maandag en woensdag waren onze laatste dagen op de school. Leuk om nog heerlijk van de kinderen te kunnen genieten, jammer dat het alweer voorbij is. We merken dat we ons erg aan de kinderen zijn gaan hechten en de kinderen aan ons. Het waren wel weer mooie, leuke en gezellige dagen.

De dinsdag tussendoor hebben we een prachtig plaatsje hier vlakbij bezocht. De watervallen van de Nijl. Schitterend en rustgevend. Alleen het water te horen stromen en de vogels te horen fluiten terwijl je van het mooie uitzicht geniet. Wat een schitterende natuur!

Wat we ook nog in petto hadden was onze reis naar het westen voor de safari. Donderdag zijn we daarnaar op weg gegaan. Na een aantal uur te hebben gereden, kwamen we over de evenaar heen. Bijzonder om daar te zijn. We hebben de test gedaan; aan de ene kant van de evenaar draait het water een andere kant op het puntje in dan aan de andere kant van de evenaar. En op de evenaar zelf draait het water helemaal niet, maar gaat het in 1 rechte lijn naar beneden. Na een tocht van in totaal 10 uur kwamen we aan in het Queen Elizabeth park. Hier liep al gelijk een grote aap de weg over wat het plaatje helemaal compleet maakte. Drie dagen zijn we in het park geweest en de schepping is indrukwekkend mooi! Leeuwen aangekeken, hyena’s zien genieten van een dode buffloo, olifanten op twee meter afstand, veel hippo’s en buffloo’s, prachtige kleurrijke vogels, in de jungle geklauterd tussen de chimpansees, zebra’s gezien, krokodillen, leguanen, en nog veel meer moois. Het waren schitterende dagen en ook nog eens heel gezellig met onze leuke gids!

Vandaag hebben we afscheidsmiddag op de school gehouden. We hadden een zeskamp georganiseerd, maar die is helaas letterlijk in het water gevallen. We waren nog maar net aangekomen in bussana of het begon ontzettend te plenzen. Grote hagelstenen, wind en regen, met z’n alle hebben we gescholen in de kerk. Het duurde een hele tijd voordat de regen stopte en toen het eenmaal droog was stond alles blank waardoor we de spellen buiten niet meer konden doen. We hebben daarom binnen met de kinderen gekleurd. We hadden namelijk kleurplaten van 9 meter lang. Het was een prachtig gezicht, in lange rijen zaten de kinderen op hun knieën te kleuren. Even later zijn we gaan schminken. Alle bruine hoofdjes hebben we versierd met mooie kleuren, prachtige figuren en sommige veranderde zelf in een enge tijger. Het was een gezellige middag. We hebben met elkaar popcorn, chapati en cake gegeten. De kinderen gaan compleet door het dolle heen zodra er eten voor de dag komt. Het was moeilijk dit goed te organiseren, maar gelukkig hielpen de leraren ons er bij. Aan het eind hebben we aan alle kinderen pennen uit gedeeld, waar ze helemaal blij mee waren. Na een grote groepsfoto, heel wat handjes en knuffels hebben we afscheid genomen van de kinderen. Moeilijk om ze hier achter te laten, omdat je weet in wat voor omstandigheden ze moeten (over)leven. We willen veel voor de kinderen blijven bidden en we zullen nog vaak aan hen terug denken.

Morgen hopen we nog naar een project van een gehandicapteninstelling te gaan en dinsdag willen we het lebra ziekenhuis en nog een gewoon ziekenhuis bezoeken. Dat zijn onze allerlaatste dagen hier in Oeganda alweer. We zien er naar uit iedereen in Nederland weer te ontmoeten, hoewel het ook moeilijk is hier weg te gaan en alles achter te laten. Het voelt nogal dubbel. Thuis hopen we jullie snel meer te vertellen over alles wat we hebben mee gemaakt.

Lieve groeten van ons uit Oeganda!