Tweede week alweer in Oeganda

Ha mooie mensen in Holland,

Jullie zitten nog vrolijk bij lamplicht jullie krantje te lezen? Hier in Oeganda is het even wat anders, we zitten hier knus bij kaarslicht weer een volgend mooi reisverslag voor jullie te typen. Hier kan ieder moment de stroom uitvallen en dit kan dan ook gerust een dag en nacht duren. Dus we zijn benieuwd of we morgen nog steeds bij kaarslicht zitten.

Maargoed al weer twee dagen achter de rug met veel ervaringen die we graag met jullie delen. Gistermorgen zijn we zoals gewoonlijk ’s morgens weer om kwart over acht op de boda naar de school gegaan. Na weer een mooie tocht door alle dorpjes, langs waters en velden zijn we op de school aangekomen. Opvallend is trouwens de velden vol met gevangenen. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat moeten ze hard op het land werken. Van een afstandje zie je op de velden verschillende groepen met gele kleren, de kleur van hun gevangeniskleding. Onder het werken worden ze omringt door bewaking met grote geweren en het zijn net zo goed vrouwen als mannen die heel de dag op het land moeten zwoegen waarbij ze maar één maaltijd per dag krijgen.

Op school staat Jennie met een jongetje bij de kok van de school die iedere dag voor de maïspap en bruine bonen zorgt. Ze vraagt hem of hij wil opletten dat deze jongen wel genoeg krijgt of soms wat extra’s omdat hij thuis geen eten krijgt. Vorige week was Jennie met hem naar het ziekenhuis geweest omdat hij Malaria heeft en daarbij heeft hij ook HIV dus het is een zwak jongetje. Gelukkig word er vanuit de school nu extra op hem gelet en hopen we dat hij snel weer aansterkt.

In de middelklas hebben we met kinderen van de leeftijd 4-5 jaar geschreven. Er word verwacht dat ze al hele zinnen kunnen schrijven, wat veel van de kinderen ook al aardig kunnen. Ieder kind neemt altijd zijn eigen schrift mee van thuis. Eén meisje zat alleen stil voor zich uit te staren. Ze had geen schrift en kon dus ook niet schrijven. Toen we doorvroegen bleek dat ze geen schriften van haar ‘ouders/verzorgers’ kreeg. Het meisje heeft geen moeder meer omdat deze is wegelopen en niemand weet waar ze is. Haar vader is zwaar alcohollist waardoor ze nu bij haar opa en oma woont. Ze woont hier samen zusje en neefjes en nichtjes. Haar oma houdt af en toe geld achter voor eten, dit valt alleen niet mee omdat haar opa ook zwaar alcohollist is. Ze wonen schuin tegenover de school en de leraren zien haar opa dan ook geregeld dronken richting zijn huisje waggelen of hij valt net voor de deur plat voorover op de grond. Haar oma werkt hard om zo toch nog zo goed als mogelijk voor de kinderen te zorgen. Sneu om te weten dat zo’n meisje zo jong al zoveel mee maakt.

Aan het eind van de morgen voelde Laura zich totaal niet goed. Ze was vanaf zaterdag al niet helemaal lekker, maar het werd er vooral niet beter op. Voor de zekerheid is ze gistermiddag toch maar naar de kliniek gegaan om haar bloed te laten testen. Ze bleek een bacterie in haar bloed te hebben, waarvoor ze nu goede antibiotica heeft gekregen. We hopen dat deze goed aanslaat zodat onze Lau snel weer opknapt. Ze slaapt nu veel en vandaag is Gerdiene ook bij haar thuis gebleven. De meeste nachten kunnen we goed slapen. We worden alleen af en toe gillend gek van de honden uit de buurt die soms een uren achter elkaar kunnen liggen janken en ook de haan van de buren laat zich iedere morgen om vijf uur bij ons raam horen. Erg vervelend als je net weer in slaap bent na het gejank van de honden. We denken er nog steeds over om binnenkort een keer haan te eten en voor de honden zijn we ook nog steeds wat aan het bedenken. Dus tips zijn altijd welkom 

Gister toen we thuis kwamen zijn we nog ijverig aan de was gegaan. Alles moet hier met de hand gedaan worden, dus dat vraagt nogal wat tijd en energie. Na anderhalf uur hadden we de lijn al flink volhangen en vandaag hebben we de rest gewassen. Gelukkig kregen we vandaag het goede nieuws dat Jennie een wasvrouw heeft gevonden. Ze wil voor 5000 chilling (omgerekend 1,5 euro) per drie uur onze was komen doen. Ze is erg blij met haar bijbaantje en ook wij vinden het super dat ze dit voor ons wil doen. Wij zijn er zelf namelijk nog geen sterren in; hoewel we wel enorm ons best doen 

Vandaag heeft Willeke op school een vergadering bij gewoond. De hoofdmeester leidde de vergadering. Hij is altijd vol passie voor de school en ook nu kon hij duidelijk vertellen wat hij zo mooi vond aan de school en leraren, maar ook wat nog veranderen moest. Hij was blij dat iedereen er echt als leraar uitzag. Ze maakte nog een grapje dat ze wel de stropdas miste, deze draagt namelijk alleen de hoofdmeester. Hij is erg trots op zijn mooie gele rode en blauwe stropdas.
Andere leraren konden in de vergadering ook kwijt waar ze tegen aanliepen. Zo kwam het onderwerp aan bod; dat sommige kinderen nog steeds geen schriften hadden. Deze kinderen wilde ze naar huis sturen. Hier ontstond een flinke discussie over. Een paar kinderen kunnen er niets aan doen dat ze geen schriften hebben, andere kinderen hebben door luiheid/gemakzucht van de ouders geen schriften. Hiervoor zoeken ze zo snel mogelijk een oplossing.
Na de vergadering liep Willeke met Jennie mee naar buiten, ze riep een jongen bij haar. Dit was een jongen van 16 jaar. Ze vroeg aan hem waarom hij geen schriften had. De jongen ontweek haar blik en draaide zenuwachtig wat heen en weer. Hierop vroeg ze of ze niet voor hem wilde zorgen. Zijn antwoord was ja. Willeke beloofde morgen schriften voor hem mee te nemen. Hij had er 5 nodig.
Nadat de jongen weg was, vroeg Willeke aan Jennie hoe het kwam dat die jongen geen schriften had. Deze geeft ze namelijk niet zomaar aan iemand en nu vroeg ze of Willeke ze wilde geven. Het verhaal achter deze jongen is; Zijn vader is in 2010 overleden. Zijn moeder is ernstig ziek aan de HIV en woont 2/3 uur verderop. Deze jongen woont nu bij een ander gezin in Busaana. Hier kan hij wat eten krijgen en mag hij slapen, maar verder willen ze niet voor hem zorgen. Jennie heeft vorig jaar enorm haar best moeten doen om hem naar school te krijgen, nu dat gelukt is zou ze het erg jammer vinden als hij door zijn schriften weggestuurd zou worden. Nu kunnen we dit voorkomen door de schriften die Willeke in Nederland van lieve mensen heeft gekregen aan hem te schenken.
In de middag heeft Willeke samen met Jennie 1 op 1 met de kinderen uit P1 (groep 3) gelezen. Dit was erg leuk om te zien. Je merkt veel verschil in niveau bij de leerlingen. Dit maakt het een extra uitdaging om ze allemaal op het gewenste niveau te krijgen. Dit word vanaf nu o.a. onze taak op de school.

Aangezien het al aardig laat is gaan we zo lekker ons bedje opzoeken. Hopelijk houden de honden zich vannacht rustig en slaapt de haan morgenochtend iets langer uit, zodat wij ook goed van onze nachtrust kunnen genieten. Slaap lekker allemaal alvast, in Holland is het natuurlijk nog een uurtje vroeger 

Lieve groetjes uit Oeganda!