Eerste week
Blijf op de hoogte en volg Laura, Gerdiene en Willeke
07 Juni 2014 | Nederland, Nederland
Goodevening everybody!
Weer eens een berichtje uit het verre Oeganda. Veel volle, intensieve indrukwekkende dagen achter de rug, wat ook de reden is dat we al een tijdje niets geschreven hebben. We zijn vaak half 5 terug van de school, gaan dan inkopen doen, eten koken, en al snel is het half 9 voor we het eten op hebben. ’s Avonds zijn we moe van de dag, doen soms nog een spetterend spelletje UNO en gaan dan richting ons bed. We hebben de afgelopen dagen veel gezien en dat willen we graag met jullie delen.
Woensdag was een erg regenachtige dag hier. Om kwart over 8 klommen we bij de mooie zwarte mannen; Franco en Job achterop de boda. Dankzei de goede zorgen van vader Hardeman zaten Laura en Willeke droog onder de regencape. De weg naar het schooltje was niet heel comfortabel. Overal ‘plassen’ of beter gezegd halve rivieren waar we vrolijk door heen moesten. In Oeganda doen ze niet zo moeilijk en gebruiken ze hun boda zo als een mooie waterscooter.
Eenmaal bij de school aangekomen maakten we eerst een rondje door het dorp. We kregen zo te zien uit wat voor omstandigheden de kinderen van onze school komen. Ontroerend om te zien dat al die kinderen niets meer dan een lemen hutje hebben waarin ze moeten overleven. Afwachtend of er iedere dag wel eten is en ook elektriciteit kennen ze daar niet. De aankomst bij dit dorpje was trouwens wel ontzettend grappig. We liepen richting een moeder en wat kinderen en deze kinderen begonnen spontaan hard te huilen en doken angstig weg. Moeder vertelde dat ze ontzettend bang waren van blanken. Enigszins begrijpelijk want we zijn vergeleken met hen ook wel echt bijzonder witte monsters. Onderweg kwamen we nog een vreemde optocht tegen. Vaders en jonge jongens zingend en zwaaiend met takken. Jennie vertelde ons dat dit een specifieke stam is die nog aan jongens besnijdenis doet. Jongetjes van 12 jaar worden besneden, een bloederig ritueel, ze mogen niet huilen en soms doen ze na het besnijden zout erop om nog meer te tonen dat ze een echte man zijn. Wij zijn geen man, maar het lijkt ons een verschrikkelijk pijnlijk ritueel. Gelukkig gebeurd dit lang niet overal meer in Oeganda, alleen bij bepaalde stammen.
Op het schooltje vonden ze het ontzettend leuk en interessant drie van die blanke meiden. Veel getrek aan je armen, allemaal voelen, vegen over onze huid om te kijken of het witte er niet af gaat en ook moedervlekken vinden ze reuze interessant. In de pauze krijgen alle kinderen maïspap met bruinen bonen, dit is iedere dag vaste kost. De kinderen vinden het erg lekker (wij zelf iets minder). Dat de leraren hier zeer weinig verstand hebben van medische zorg was ook meteen duidelijk. Nadat twee kinderen ruzie hadden gehad en een daarvan met een bloedneus naar de meester kwam had hij geen flauw idee, wat te doen. We hebben hem toen verteld wat het meisje moest doen. Ondertussen was Jennie met een jongetje van de school naar de kliniek. Hij was erg ziek en bleek malaria te hebben. Jennie heeft de kosten voor haar rekening genomen en de jongen krijgt nu goede medicijnen en zorg. Op de school kennen ze nog ouderwetse straffen; wanneer ze stout zijn moeten ze in de hoek of ze schrijven een aantal kantjes strafregels. Naar de wc gaan op de school is geen pretje. Het is een houten hutje met een gat in de grond, waar je boven moet hangen. Je kunt beter niet naar beneden kijken want dan zie je een gat vol maaien, de muur achter je zit vol vliegen en over de geur nog maar te zwijgen. Werkelijk al kokhalzend doe je je behoefte. Maargoed we moeten een goed voorbeeld zijn voor de kinderen en doen het daarom niet in het maïs. Daarnaast is onze hoop dat alles went want op meer gebieden hier in Oeganda kijken ze niet zo nauw. (Ps. voor de hedelnaren; hier in Oeganda kunnen we wel spreken van flink wat natte, zwoele, zachte, harde, koude, warme, lange en sterk geurende winden, dit zegt voor jullie vast genoeg:])
In de pauze op school vinden de kinderen het erg leuk om netbal te spelen. Moet je indenken bij temperaturen van rond de 30 graden rennen alle kinderen fanatiek heen en weer en ook wij doen onze uiterste best niet achter te blijven. Met als gevolg ontzettend rode hete hoofden wanneer het spel word beëindigd.
Ongedierte hebben ze in Oeganda genoeg. Laura en Willeke hadden al gedoucht met het uitzicht op een enorm bruin beest. We wisten niet wat het was en omdat hij zich niet bewoog lieten we hem rustig zitten. Na het douchen waren we dit vergeten te melden aan Gerdiene. Die zag het enorme beest zitten toen ze net onder het druppelde straaltje wilde stappen. Dit kon ons niet ontgaan ze liet duidelijk horen dat er wat mis was. Het bleek een kakkerlak te zijn. Gewapend met spuitbus kwamen we een kijkje nemen. Na flink spuiten en gillen spartelde hij nog wat na, totdat Job the man was en ervoor zorgde dat het beest uit de badkamer verdween. Gerdiene kon rustig haar douche beurt vervolgen.
Gister hebben we het geld aan Job en Jennie overhandigt in de vorm van een cheque. Ze konden werkelijk hun ogen niet geloven. En waren enorm verrast en blij. Het heeft even geduurd voordat ze echte konden beseffen hoeveel het was. Ook wij hadden nooit verwacht dat we dit geld bedrag bij elkaar zouden krijgen. We hebben namelijk maarliefst een bedrag van 10011,24 euro overhandigd. Hartelijk dank aan alle gevers die mede mogelijk hebben gemaakt dit bedrag bij elkaar te krijgen!
We zien dat het al een lang verhaal aan het worden is.. kort willen we nog wat dingen noemen die we tot nu toe op de school gedaan hebben. De kinderen hebben een leuke lesmethode waarmee ze spelenderwijs leren. Doormiddel van Engelse liedjes leren ze Engelse woorden, ook doen ze woordspellen als bingo, memorie, domino en met de kleinere kinderen word geknutseld en ze leren klanken van letters. Er worden ook gewoon biologielessen, wiskundelessen e.d. gegeven en gister hebben we het Bijbelverhaal van Daniel in de leeuwenkuil in het Engels voor de kinderen verteld, met ze gebeden en daarna mochten ze allemaal een kleurplaat maken van een verhaal uit de Bijbel.
Gisteravond zijn we uit eten geweest met een andere vrijwilliger die weer weg ging. Het was bijzonder om daar binnen te komen. We werden we eerst streng gefouilleerd en nadat alles goed was gekeurd konden we een plaatsje zoeken waar we gezellig hebben zitten eten met elkaar. Er is trouwens veel strenge beveiliging in Oeganda. Op straat en bij winkels zie je geregeld politie met grote geweren staan, dit alles voor een goede veiligheid. Nadat we gezellig hadden gegeten in de gezellig ingerichte tuin mochten we weer op de boda naar huis. Voor Laura en Willeke was dit een spannend avontuur. Hun boda driver reed namelijk een hele andere kant op dan waar Job, Jennie en Gerdiene heen gingen. Ze probeerde dit duidelijk te maken aan de beste man wat niet mee viel. Uiteindelijk zijn ze gelukkig toch veilig aangekomen op bestemming. Hij had blijkbaar een andere route in zijn hoofd, maar wist Jennie’s huis te vinden.
We willen jullie in ons volgende verhaal graag meer vertellen over onze avonturen van o.a. vandaag. We beginnen namelijk redelijk trek te krijgen want we hebben nog niet gegeten. We gaan snel aan de slag met het eten. We hebben heerlijke Hollandse knakworsten weten te vinden in de winkel dus daarvan gaan we genieten. We hopen dat dit keer alles gaat lukken, want koken is niet zo makkelijk hier. Willeke heeft van de week namelijk rijst proberen te koken wat eindigde op een blauwe walm en zwarte rijst onderin de pan. Hier zijn het net wat andere pannen en is het andere rijst dan thuis.
Jullie horen snel meer van ons! We hopen dat in Nederland nog alles goed gaat, we denken veel aan jullie. Hartelijke groet met Afrikaanse handdruk voor jullie allen :]
Weer eens een berichtje uit het verre Oeganda. Veel volle, intensieve indrukwekkende dagen achter de rug, wat ook de reden is dat we al een tijdje niets geschreven hebben. We zijn vaak half 5 terug van de school, gaan dan inkopen doen, eten koken, en al snel is het half 9 voor we het eten op hebben. ’s Avonds zijn we moe van de dag, doen soms nog een spetterend spelletje UNO en gaan dan richting ons bed. We hebben de afgelopen dagen veel gezien en dat willen we graag met jullie delen.
Woensdag was een erg regenachtige dag hier. Om kwart over 8 klommen we bij de mooie zwarte mannen; Franco en Job achterop de boda. Dankzei de goede zorgen van vader Hardeman zaten Laura en Willeke droog onder de regencape. De weg naar het schooltje was niet heel comfortabel. Overal ‘plassen’ of beter gezegd halve rivieren waar we vrolijk door heen moesten. In Oeganda doen ze niet zo moeilijk en gebruiken ze hun boda zo als een mooie waterscooter.
Eenmaal bij de school aangekomen maakten we eerst een rondje door het dorp. We kregen zo te zien uit wat voor omstandigheden de kinderen van onze school komen. Ontroerend om te zien dat al die kinderen niets meer dan een lemen hutje hebben waarin ze moeten overleven. Afwachtend of er iedere dag wel eten is en ook elektriciteit kennen ze daar niet. De aankomst bij dit dorpje was trouwens wel ontzettend grappig. We liepen richting een moeder en wat kinderen en deze kinderen begonnen spontaan hard te huilen en doken angstig weg. Moeder vertelde dat ze ontzettend bang waren van blanken. Enigszins begrijpelijk want we zijn vergeleken met hen ook wel echt bijzonder witte monsters. Onderweg kwamen we nog een vreemde optocht tegen. Vaders en jonge jongens zingend en zwaaiend met takken. Jennie vertelde ons dat dit een specifieke stam is die nog aan jongens besnijdenis doet. Jongetjes van 12 jaar worden besneden, een bloederig ritueel, ze mogen niet huilen en soms doen ze na het besnijden zout erop om nog meer te tonen dat ze een echte man zijn. Wij zijn geen man, maar het lijkt ons een verschrikkelijk pijnlijk ritueel. Gelukkig gebeurd dit lang niet overal meer in Oeganda, alleen bij bepaalde stammen.
Op het schooltje vonden ze het ontzettend leuk en interessant drie van die blanke meiden. Veel getrek aan je armen, allemaal voelen, vegen over onze huid om te kijken of het witte er niet af gaat en ook moedervlekken vinden ze reuze interessant. In de pauze krijgen alle kinderen maïspap met bruinen bonen, dit is iedere dag vaste kost. De kinderen vinden het erg lekker (wij zelf iets minder). Dat de leraren hier zeer weinig verstand hebben van medische zorg was ook meteen duidelijk. Nadat twee kinderen ruzie hadden gehad en een daarvan met een bloedneus naar de meester kwam had hij geen flauw idee, wat te doen. We hebben hem toen verteld wat het meisje moest doen. Ondertussen was Jennie met een jongetje van de school naar de kliniek. Hij was erg ziek en bleek malaria te hebben. Jennie heeft de kosten voor haar rekening genomen en de jongen krijgt nu goede medicijnen en zorg. Op de school kennen ze nog ouderwetse straffen; wanneer ze stout zijn moeten ze in de hoek of ze schrijven een aantal kantjes strafregels. Naar de wc gaan op de school is geen pretje. Het is een houten hutje met een gat in de grond, waar je boven moet hangen. Je kunt beter niet naar beneden kijken want dan zie je een gat vol maaien, de muur achter je zit vol vliegen en over de geur nog maar te zwijgen. Werkelijk al kokhalzend doe je je behoefte. Maargoed we moeten een goed voorbeeld zijn voor de kinderen en doen het daarom niet in het maïs. Daarnaast is onze hoop dat alles went want op meer gebieden hier in Oeganda kijken ze niet zo nauw. (Ps. voor de hedelnaren; hier in Oeganda kunnen we wel spreken van flink wat natte, zwoele, zachte, harde, koude, warme, lange en sterk geurende winden, dit zegt voor jullie vast genoeg:])
In de pauze op school vinden de kinderen het erg leuk om netbal te spelen. Moet je indenken bij temperaturen van rond de 30 graden rennen alle kinderen fanatiek heen en weer en ook wij doen onze uiterste best niet achter te blijven. Met als gevolg ontzettend rode hete hoofden wanneer het spel word beëindigd.
Ongedierte hebben ze in Oeganda genoeg. Laura en Willeke hadden al gedoucht met het uitzicht op een enorm bruin beest. We wisten niet wat het was en omdat hij zich niet bewoog lieten we hem rustig zitten. Na het douchen waren we dit vergeten te melden aan Gerdiene. Die zag het enorme beest zitten toen ze net onder het druppelde straaltje wilde stappen. Dit kon ons niet ontgaan ze liet duidelijk horen dat er wat mis was. Het bleek een kakkerlak te zijn. Gewapend met spuitbus kwamen we een kijkje nemen. Na flink spuiten en gillen spartelde hij nog wat na, totdat Job the man was en ervoor zorgde dat het beest uit de badkamer verdween. Gerdiene kon rustig haar douche beurt vervolgen.
Gister hebben we het geld aan Job en Jennie overhandigt in de vorm van een cheque. Ze konden werkelijk hun ogen niet geloven. En waren enorm verrast en blij. Het heeft even geduurd voordat ze echte konden beseffen hoeveel het was. Ook wij hadden nooit verwacht dat we dit geld bedrag bij elkaar zouden krijgen. We hebben namelijk maarliefst een bedrag van 10011,24 euro overhandigd. Hartelijk dank aan alle gevers die mede mogelijk hebben gemaakt dit bedrag bij elkaar te krijgen!
We zien dat het al een lang verhaal aan het worden is.. kort willen we nog wat dingen noemen die we tot nu toe op de school gedaan hebben. De kinderen hebben een leuke lesmethode waarmee ze spelenderwijs leren. Doormiddel van Engelse liedjes leren ze Engelse woorden, ook doen ze woordspellen als bingo, memorie, domino en met de kleinere kinderen word geknutseld en ze leren klanken van letters. Er worden ook gewoon biologielessen, wiskundelessen e.d. gegeven en gister hebben we het Bijbelverhaal van Daniel in de leeuwenkuil in het Engels voor de kinderen verteld, met ze gebeden en daarna mochten ze allemaal een kleurplaat maken van een verhaal uit de Bijbel.
Gisteravond zijn we uit eten geweest met een andere vrijwilliger die weer weg ging. Het was bijzonder om daar binnen te komen. We werden we eerst streng gefouilleerd en nadat alles goed was gekeurd konden we een plaatsje zoeken waar we gezellig hebben zitten eten met elkaar. Er is trouwens veel strenge beveiliging in Oeganda. Op straat en bij winkels zie je geregeld politie met grote geweren staan, dit alles voor een goede veiligheid. Nadat we gezellig hadden gegeten in de gezellig ingerichte tuin mochten we weer op de boda naar huis. Voor Laura en Willeke was dit een spannend avontuur. Hun boda driver reed namelijk een hele andere kant op dan waar Job, Jennie en Gerdiene heen gingen. Ze probeerde dit duidelijk te maken aan de beste man wat niet mee viel. Uiteindelijk zijn ze gelukkig toch veilig aangekomen op bestemming. Hij had blijkbaar een andere route in zijn hoofd, maar wist Jennie’s huis te vinden.
We willen jullie in ons volgende verhaal graag meer vertellen over onze avonturen van o.a. vandaag. We beginnen namelijk redelijk trek te krijgen want we hebben nog niet gegeten. We gaan snel aan de slag met het eten. We hebben heerlijke Hollandse knakworsten weten te vinden in de winkel dus daarvan gaan we genieten. We hopen dat dit keer alles gaat lukken, want koken is niet zo makkelijk hier. Willeke heeft van de week namelijk rijst proberen te koken wat eindigde op een blauwe walm en zwarte rijst onderin de pan. Hier zijn het net wat andere pannen en is het andere rijst dan thuis.
Jullie horen snel meer van ons! We hopen dat in Nederland nog alles goed gaat, we denken veel aan jullie. Hartelijke groet met Afrikaanse handdruk voor jullie allen :]
-
07 Juni 2014 - 20:34
Hannah:
Ha meiden!
Wat een avondturen maken jullie daar mee! :) leuk zeg!
En wat veel geld hebben jullie opgehaald!!
Jullie zitten er alweer bijna een week, tijd gaat snel!
Ik mis de avonden met jou Loe, kom maar gauw terug :p
Veel plezier daar nog!
Liefs Hannah -
07 Juni 2014 - 21:02
Chris:
lieve laura en willeke en gediene
ik vin het leuk om jullie foto's te zien
ik heb lekker gezwommen van daag
het is een beetje rustig
in huis nu jij er niet ben
ik ga nu slaapen
fijne zondagmorgen
ik denk aan je
Groet chris!
-
07 Juni 2014 - 23:04
Attie:
Heerlijk om jullie belevenissen te lezen,kan er echt van genieten!
Jullie maken van alles mee!
-
08 Juni 2014 - 07:57
Marjan:
Wat leuk om jullie belevenissen te volgen zo!kijken uit naar jullie volgende nieuwtjes. -
08 Juni 2014 - 09:49
Trudi:
Lieve Willeke, wat een prachtige verhalen, jullie beleven daar heel wat en wat een geweldige foto's. Vooral met die regenpakken aan hahaha! Ook ontroerend om jullie daar zo te zien. Wij tellen samen met Yannick de dagen af. Liefs van je schoonmoeder hahaha.
-
08 Juni 2014 - 14:35
Margriet:
Leuk om jullie verhaal te lezen!!! Fijne tijd!
Liefs
-
09 Juni 2014 - 01:45
Nigeria Gangsters:
Hi Laura.
Top eindelijk nog een afrikaganger in de Fam.
Hoop dat je een leuke tijd krijgt daar en geniet ervan.
Gr willem & Jeannette -
09 Juni 2014 - 13:25
Rika:
Dag lieve lau, willeke en gerdiene,
Wat maken jullie veel mee zeg, drukke planning voor elke dag :)
Ik wist trouwens niet dt jullie zoveel hadden opgehaald, wat goed van jullie!!
Geniet nog maar veel van de tijd dt je daar bent!
Ik wacht vol spanning op jullie volgende reisverslag :D
Veel liefs, Xxxx -
11 Juni 2014 - 12:40
Tineke V Rootselaar:
Hallo kanjers
Wat gaaf dat we zo mee kunnen leven,ver weg en toch dichtbij
De foto's spreken voor zich,dan krijgen we hier een beter beeld van hoe het jullie vergaat.
Alleen de stank (op zijn tijd) bedenken we er zelf wel bij,daar missen we niks door(ik ken die geur).....wens jullie heel veel succes en ook veel plezier in dat verre land.
Willeke als je weer veilig thuis bent ga je maar een ritje bij Ko achterop lijkt me veiliger...ha ha. Groetjes en knuffels van Tineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
