Helemaal in to Oeganda

Ha Nederlanders weer een Oegandees verhaal.
Wij maken elke dag enorm veel mee hier. We zitten steeds meer in het leven van de mensen. Horen hun verhalen, kunnen beter communiceren(jaja ons Engels word met de dag beter), zien waar en hoe ze wonen, raken aan de geur gewend, enz. Dit alles bij elkaar is leerzaam, heftig, indrukwekkend en vermoeiend, maar ontzettend mooi. Door zo steeds meer van de mensen te weten en te horen, hoor je wat hier allemaal in de dorpjes speelt. Kinderen die mishandelt worden door bijv. stress van de ouders, doordat ze steeds minder geld hebben om de kinderen eten te geven. Kinderen die op straat gaan leven, omdat daar lekkerder eten te krijgen is, wat de blanke mensen aan de straatkinderen geven. Ouders die hier enorm verdrietig om zijn, omdat ze zo hun kinderen kwijt raken en ze hun kinderen niet meer dan elke dag poscho en maïspap met bruine bonen kunnen geven ook al zouden ze dat willen. Huisjes die net zo groot zijn als onze slaapkamer. Kinderen die een matras hebben gekregen en daar het plastic om laten zitten, omdat ze er zo zuinig op zijn. Kinderen die ziek zijn en de ouders hopeloos zijn, wat ze er mee moeten omdat ze zelf geen geld hebben voor de kliniek terwijl ze dat heel graag zouden willen. En kinderen die uit huis gezet worden, omdat ze te duur zijn en waar ze ook aankloppen, niemand wil ze hebben, zodat ze helemaal alleen op straat komen te staan. Een vader die uit wanhopigheid, stress en drift zijn kind van 3 op een steen gooit. Dit kind heeft daarna een half jaar in de kliniek gelegen en is nu nog altijd mank. Gelukkig is daar ook de vader van Job, de pastoor van de kerk. Die vangt heel veel kinderen op. In zijn leven heeft hij zo naast zijn eigen kinderen al ong. 30 kinderen van het dorp opgevangen, opgevoed en geholpen. Ook nu onderhoud hij naast de kinderen in zijn huis nog veel gezinnen. Zo ook een gezin van 1 vader 4 moeders en 54 kinderen. Veel respect hebben we voor die man en zijn vrouw. Ook wij mochten vannacht een nachtje bij hen in huis slapen. Maar eerst nog even over de afgelopen dagen.
Vrijdag in de ochtend ging Willeke nog een dagje alleen naar school. De weg was weer erg nat en vies, daarom koos Job voor een prachtige tocht door kleine paadjes in de bergen. Hier konden we goed rijden en het uitzicht over de Lake Victoria was prachtig. Toen Willeke op school aankwam, kwam er leerling Georoff naar haar toe, hij vertelde dat hij vannacht voor haar en haar vriend had gebeden. Bijzonder dat die kinderen zo met ons betrokken zijn. Op vrijdagmorgen hebben alle leerlingen van de school kerk. Ze zingen met elkaar en horen uit de Bijbel en de kleintjes maken een tekening. Willeke sloot zich aan bij de grote en het was mooi om te zien hoe zij hun geloof beleven. Het werd een mooie en bijzondere morgen.
Van de week hadden wij een mango gekocht, maar toen ik die aansneed die morgen bleek hij nog helemaal niet rijp te zijn. Dit zorgt voor een zure smaak. Dit vinden wij niet lekker, maar de kinderen zijn er dol op. Nu ik hem al aangesneden had, kon ik hem niet bewaren. Ronald is een zieke jongen uit een arm gezin en woont nu bij zijn oma. Deze jongen riep ik bij me en gaf hem de mango. Zijn gezicht straalde.
In de loop van de dag kwamen er weer allemaal leerlingen met infecties. Dit komt vooral omdat de meeste geen schoenen hebben en dus de hele dag op blote voeten lopen. Zo kan er van alles in hun voeten snijden, incl. zandvlooien. Ook komt het door vallen of mishandeling en ze er daarna geen raad mee weten en het zo laten zitten waardoor er allemaal zand in komt. Dit moet er allemaal weer uitgehaald worden. Zonder medische hulp van Jennie zouden ze er allemaal mee rond blijven lopen.
In de middag wilde Willeke even wat uit de tas van Jennie halen die in de Office stond. Na even grabbelen kwam er een grote rat langs haar arm uit de tas sprinten. Brrrr. Na een grote gil stond ze buiten. Jennie die net zo bang was haalde er wat kinderen bij. De kinderen van de school zijn alles gewend en nergens bang voor. Een meisje snapte er helemaal niks van waarom wij zo bang waren en wilde best even de tas leeghalen om te kijken of er niet nog wat in de tas zat. Dit bleek gelukkig niet het geval te zijn. Het meisje ging weer heerlijk verder met spelen, maar er lagen van ons nog wat spullen in de Office. Met de wetenschap dat er een grote rat zich daar bevond hadden we nog iemand nodig die dit werkje voor ons op zou knappen. Gelukkig was daar held David. Dit is een leraar van de school. Hij lachte ons vierkant uit, trommelde op al de bakken en riep: where are you? De rat bleef lekker waar hij zat, maar David wilde prima onze spullen aangeven. Ondertussen hield hij niet op met lachen. Zulke bange blanke had hij nog nooit meegemaakt.
Op weg naar huis gingen we nog langs een baby die Jennie vorig jaar Januari hulp heeft kunnen bieden. Dit meisje is met een openruggetje geboren en de jonge ouders hebben bij elk huis aangeklopt of mensen ze wilde helpen. Niemand wilde/kon deze ouders helpen tot ze bij de school aanklopte. Door een sponsor heeft dit meisje een operatie kunnen krijgen en nu gingen we kijken hoe het met haar is. Bij het huis aangekomen bedachte we opeens dat het vrijdag was en deze mensen moslim zijn. Dit bleek gelukkig geen probleem te zijn. De mensen wonen naast de moskee en zagen blanke aankomen. Ze kwamen de moskee uit en waren blij ons te zien. De baby werd vol trots geshowd en Jennie mocht haar vasthouden. In zulke gevallen is het erg fijn dat wij Nederlands kunnen en de rest niet. Zo kon Jennie mij laten weten dat haar schoot langer maar zeker steeds natter werd. Hier kennen ze namelijk geen luiers en de kinderen worden ook hier niet zindelijk geboren. Sarinah kreeg sokjes met geluidjes en rammelaar. Zo konden de ouders met haar trainen op geluid en zo de schade van het openruggetje zoveel mogelijk proberen te beperken. Ook werd de voorraad rompertjes weer aangevuld. De ouders waren ons weer ontzettend dankbaar en wij kregen een zak vol maïsstengels mee naar huis.
Zaterdag was een heerlijk vrij dagje. Na heerlijk uitslapen gingen we met z’n drietjes op naar de stad voor ontbijt en inkopen. Nadat we al onze buiken, handen en tassen vol hadden, zodat er niets meer bij kon, stapte we op de Boda naar huis. Hier vlakbij is een prachtig zwembad waar we die middag heerlijk van hebben genoten. Dit ligt aan de Nijl en om het zwembad ligt een schitterende tuin. Ook kan je hier Afrikaanse hutjes huren voor een mooi prijsje. Dit leek ons een heerlijk idee om 2 dagen er even tussenuit te gaan voor ontspanning en hebben dat gelijk even geregeld. Sponsors hiervoor kunnen dit overmaken op 33754100. ;P.
Thuisgekomen melde Rien (vader van Jennie) zich aan. Hij is hier een weekendje op bezoek. Hij wilde graag met de dames uit Holland uit eten en wij vonden dat geen slecht idee. Aan een tuintafel in de tuin van een Nederlands restaurantje hebben we erg gezellig en heerlijk gegeten. Alleen hier in Oeganda moeten ze soms nog even wat aan de verlichting doen. Onze zaklampen waren onmisbaar om te kijken wat er op ons bord lag.
Zondag waren we van plan om naar de kerk te gaan. Dit werd verhindert doordat we gewend zijn dat onze moeders elke zondagmorgen aan onze deur staan te rammelen. Deze zondag moesten we toch echt zelf onze wekker zetten, dit was er helaas bij ingeschoten. Na eerst een ontzettend baal gevoel, hebben we het opgelost door een Nederlands preekje te luisteren wat ook erg fijn was.
Rond half 1 kwamen de andere kerkgangers thuis en Rien toverde tompoezen uit zijn tas. Ze moesten nog even klaargemaakt worden, maar binnen 10 minuten lag er een heerlijke Hollandse tompoes op onze bord. Na gezellig in de tuin koffiedrinken, ging Rien, Job en Jennie op bezoek bij de ouders van Job. Wij gingen weer op weg naar de mooie tuin langs de Nijl. Hier startte we met een Bijbelstudie. Naast ons bankje zaten Oegandese jongens. Die hoorde dat we het over de Bijbel hadden en waren zelf ook Christelijk. Na een gesprek kwamen de jongens bij ons zitten en zo hebben we samen nog wat gezongen. Bijzondere ontmoeting.
Maandag op de school zijn we gestart om 2 jongens die nog niet kunnen schrijven, maar dat wel zouden moeten kunnen, om daar extra mee te oefenen. Dit gaat nog een heel project worden, maar we hopen dat we vooruitgang gaan zien. s ’Middags hebben we geoefend met apart (avi) lezen en we hebben een aantal leerlingen uit de klas gehad. Elke dag komen er kinderen aan de beurt.
Deze dag was Rien ook op de school, om de afmetingen voor de nieuwbouw van de klaslokalen op te nemen. De tekeningen/plattegrond zijn zo goed als klaar, zodat ze opgestuurd kunnen worden en we een officiële vergunning kunnen krijgen. Zodra de vergunning binnen is, willen we beginnen met het gelijk maken van de grond. Deze is namelijk over heel het terrein nog erg ongelijk. Dit gaat dus nog hard werken worden met de schep. Kranen o.i.d. kennen ze hier namelijk niet. Eenmaal thuis hebben we nog drie muizen gevangen en vermoord. We hoorde ze namelijk al dagen in onze kast in de keuken, maar konden ze steeds niet ontdekken. Ze leven nu niet meer. ’s Avonds hebben we nog samen met Job, Jennie, Rien, Robbert en wij drieën genoten van een heerlijk etentje. We hebben afscheid van hem genomen, het was een erg gezellige avond met goede gesprekken. Rien weet veel van de geschiedenis en de regering van Oeganda, in het verleden zijn er veel verschrikkelijke dingen gebeurd. We kunnen blij zijn dat het nu zo rustig is in heel het land. De gevolgen van veel nare gebeurtenissen zijn nog steeds zichtbaar, verschillende mensen lopen met grote trauma’s rond.

Dinsdag zijn we met de vader van Job, de dominee van Busanna op boottrip geweest. Het was heerlijk weertje en het Lake Victoria is een prachtig meer om op te varen. Je ziet veel vissersbootjes op het meer, aan de waterkant veel kleurige vogels en grote Leguane, Oeganda heeft een mooie natuur. We hebben drie scholen bezocht op verschillende eilanden. Deze waren alle drie ontzettend blij met ons bezoek. We werden met een warm welkom ontvangen, toegezongen en we hebben overal wat lekkers achter gelaten. Bijzonder om de omstandigheden op deze eilanden te zien, ze zijn daar nog armer dan in het dorpje waar onze school staat. Op 1 school was een albino leerling. Erg opvallend tussen al deze zwarte kindjes. Job’s vader vertelde dat dit meisje gewoon donkere ouders heeft. Van dinsdag- op woensdagnacht zijn we in het dorpje bij de dominee blijven slapen. Het was een gezellig huis vol, met alle kinderen die bij hem wonen. ’s Avonds in het dorpje was het een gezellige drukte. Alle boten werden klaar gemaakt voor de nacht om te gaan vissen. Het was een prachtig gezicht, overal zag je boten met olielampen op het water dobberen. In het dorpje konden we amper lopen, zoveel kinderen hingen er om ons heen. Leuk om alle kinderen zo buiten school om ook te zien. We hebben ‘gedoucht’ in een omheininkje van bladeren, ’s avonds om 21:00 kregen we het avond eten wat hier in Oeganda hele normale tijden zijn, maar onze buik rammelde toch aardig. Het was mooi om te zien hoe leuk iedereen het vond dat we een nachtje echt in het dorp wilde doorbrengen. Er is daar geen stroom, water of licht, en ook alleen een gat in de grond om je behoefte boven te doen. ’s Nachts lagen we knus met z’n drietjes op twee dunne matrassen, maar ondanks dat hebben we nog redelijk geslapen.

Vandaag was het een rustig dagje op de school. De kinderen hadden een hardloopwedstrijd. Wat kunnen die kinderen rennen zeg! In de zon, warm en doorgaan, petje af. Wij zijn op tijd naar huis gegaan, zodat we nog bootschappen konden doen in de stad. We staan nu op het punt lekker ons bed in te duiken. Weer ons ‘eigen’ meer Hollandse bedje, die we na afgelopen nacht weer extra waarderen. Slaaplekker ook allemaal in Holland!